Uganda reis ZOA 2023

Als je had gedacht dat deze blog, nu we aan onze terugreis zijn begonnen, een stille dood zou sterven, dan heb je het mis. Want ook tijdens de terugreis hebben we weer van alles meegemaakt. Bij het inchecken begrepen we al dat we niet als groep bij elkaar zouden zitten. Vijf personen zaten achterin, drie voorin. Niks mis mee. Behalve als je merkt dat er al iemand op je plek zit, die zo diep slaapt (echt of nep) dat hij niet wakker te krijgen is. Naast hem lag een klein kindje te slapen. Dit overkwam de docent van onze groep. Nou is die inmiddels wel wat gewend met leerlingen die niet luisteren (😇), maar dit had ze nog niet meegemaakt. Dus de bemanning erbij gehaald en die was duidelijk: kom maar mee, laat die mensen daar maar zitten, je krijgt een upgrade naar de premium. Kijk, dat was echt super top! Kussentje, dekentje, water, lekker veel beenruimte; die vlucht zou verder wel goedkomen. We waren al even op weg en toen er opeens twee leerlingen met een stewardess naar de premium kwa

O oit met of vlak na zonsopgang opgestaan? Wij wel! Vandaag dus. Gisteravond zagen we de zon tijdens de safari ondergaan en vanmorgen zagen we hem weer opkomen. Prachtig! Vanaf het terras op ons resort, met uitzicht op de Nijl, zagen we de zon steeds hoger klimmen. We waren met z'n allen onze minder goede nachtrust van deze nacht acuut vergeten. Want ja, die aap hè, van gisteren, die zat nog wel n beetje in ons hoofd. Stel je voor dat die vannacht opeens aan onze deur zou staan te rammelen ofzo 🤷‍♀️ En 's nachts wordt altijd alles een beetje groter in ons hoofd, dus het bleef niet alleen bij denkbeeldige apen die voor de deur stonden... Terug naar de zonsopgang; die maakte een hoop goed, die was ronduit fantastisch. Net als het ontbijt overigens. Én de bootsafari op de Nijl, die we daarna gingen doen. Ge-wel-dig! We hadden een boot inclusief gids voor onszelf. Leuk! We zochten natuurlijk allemaal het beste plekje om te zitten op, zodat we het beste de dieren konden spotten en

W at moet je doen als je lekker in je huisje op het safaripark zit en er stapt ineens een grote, harige aap naar binnen? Wij weten het inmiddels. Gewoon stil blijven zitten en zéker niet gaan gillen. Goed, het was vandaag weer een dag vol bijzondere ervaringen. De dag begon weer prachtig: volop zon, een uitgebreid ontbijt (zelfs de eieren waren op tijd klaar én er waren mini-banaantjes) én iedereen was op tijd voor het eten. Daarna werden onze koffers weer op het dak van de bus gebonden en toen was het tijd om te vertrekken uit Arua. De reis ging naar Red Chilli Restcamp, het safaripark waar we vannacht hopen te overnachten. De reis er naar toe viel reuze mee: we deden er slechts drie uur over in plaats van zes! Daardoor hadden we nog even de tijd om te relaxen. En wat gebeurt er als je de deur open laat staan van je huisje en er staat eten op de tafel? Dan krijg je onverwachts bezoek 😳 Opeens stond er een grote aap midden in het huisje van de drie vrouwelijke begeleiders. Deze gritst

En weer is er een dag omgevlogen. De dag begon erg vroeg. Alhoewel ... de dag? Voor de meesten van ons begon de dag al midden in de nacht. Over het algemeen is het een heel rustig oord waar we verblijven. Maar vannacht was het echt bal 🥴 Honden die maar bleven blaffen, en wat nog erger was, ook bleven janken. Ooit jankende honden gehoord? Geen pretje. Muziek, mensen die lawaai maakten. En toen de nachtbrakers eenmaal naar bed gingen, stonden de eerste mensen alweer (niet geluidloos) op, dus onze nacht was, tja, afwisselend. Omdat we om half 8 zouden worden opgehaald, wilden we graag om kwart over 7 even snel ontbijten. Dat mislukte een beetje, om kwart over 7 werd er pas begonnen om ons ontbijt klaar te maken. Dus voordat onze eieren en het theewater klaar waren, was het al half 8 geweest. Gelukkig was het brood iets sneller klaar, dus de meesten van ons konden toch nog snel een boterham met hagelslag naar binnen proppen. En ach, anders waren er ook nog de heerlijke repen van Johan, d

E n weer een geweldige dag! Jullie zullen de blog misschien wel wat saai gaan vinden; elke dag hetzelfde: wéér een geweldige dag! Maar 't is gewoon zo. We zien, beleven en ervaren elke dag zulke mooie en bijzondere dingen; je zou alles wel willen onthouden, maar dat lukt bijna niet. Of, zoals iemand van de groep zei (we noemen verder geen namen ... 🙃), het is hier zó fijn, ik mis m'n ouders niet eens! Het mooie is dat je hier gewoon blij wordt van de kleine dingen, dingen waar we anders nooit bij stil zouden staan. Bijvoorbeeld dat vanmorgen om half 8 de stroom niet uitviel, zoals dat de andere dagen dat we hier waren wél telkens gebeurde. Of (ook hier noemen we geen namen ...) dat bij de persoon die stiekem best huiverig is voor kakkerlakken en net doet of dat niet zo is en bij wie er tot nu toe nog geen één kakkerlak op de kamer was ontdekt, er nu opeens wel één in de badkamer zat ... die gelukkig dood bleek te zijn. Kijk, dat is gewoon slay. Vanmorgen stond om 8 uur het ont

   

 

Happy birthday to Madeleine!! Wat bijzonder om in Oeganda 15 jaar te worden! Nou ja, voor ons dan, want voor de Oegandezen zelf zal dit natuurlijk wel vrij normaal zijn. 't Was vandaag weer een fantastische dag. En dat niet alleen omdat Madeleine jarig was; we hebben weer zoveel gezien en meegemaakt. Vandaag hebben we verschillende landbouwprojecten van ZOA bezocht, mochten we bij Oegandezen in hun hut kijken en zijn we naar een markt geweest. Maar laten we bij het begin beginnen. Vanmorgen stapte Madeleine nietsvermoedend de eetzaal binnen. Bleek die versierd met slingers en ballonnen! We hebben haar natuurlijk eerst even toegezongen. Daarna moesten we snel aan het ontbijt, want de bus zou er om 7.45 uur zijn. Maar de eieren waren nog niet klaar ... en je raadt het al, die arriveerden bijna tegelijk met de bus. We gaan nu niet vertellen voor wie we toen gekozen hebben: de eieren of de bus. Gelukkig is onze chauffeur een heel geduldige man; sowieso is hij uniek: hij is één van de w

 Hierbij een visuele indruk van vrijdag 2 juni 2023.

 Vrijdag 2 juni 2023 Waar moeten we beginnen als we wat over vandaag willen vertellen?? Bij het lekkere ontbijt dat om 8 uur voor ons klaarstond? Of bij de chauffeur die ons een Afrikaanse massage heeft gegeven? Tja, dat is zoals hij de wegen waar we vandaag overheen zouden rijden noemde. En hij heeft geen woord gelogen; een sportmassage is er niets bij. Al onze spieren zijn gekraakt en gebutst. Maar we hebben wel weer heel veel van dit prachtige land gezien! Of moeten we vertellen over de school die we bezochten, waar 2000 leerlingen op zitten en waar slechts 12 leerkrachten werken? Al die dolenthousiaste leerlingen, die al urenlang uitgekeken hebben naar ons bezoek. Wat een geweldig welkom gaven ze ons! Een prachtig gezang kwam ons al tegemoet, toen we het terrein opreden. Dit bezoek heeft ons allemaal diep geraakt. Wat een drive van de leerkrachten. Zo blijmoedig, zo liefdevol, terwijl ze het zelf vaak zo zwaar hebben. Want eerlijk is eerlijk, een lange dag in de hitte werken zónder

Onze eerste volle dag in Uganda! Na een heel voorspoedige reis kwamen we gisteravond laat in ons gasthuis in Kampala aan. We waren zo moe, dat we geen puf meer hadden om iets op de blog te plaatsten. Daarom bij deze: we zijn goed aangekomen! Vandaag stond het tweede gedeelte van onze reis op de planning: de reis per busje van Kampala naar onze eindbestemming Arua. Wat een intensieve dag was het! Eén ding kunnen we wel zeggen: we hebben goed kennisgemaakt met het echte Afrikaanse leven. Acht uur ontbijt? Prima hoor, dan gaan we gewoon tegen half negen beginnen met de voorbereidingen. Maar ... het ontbijt was top, dat moet gezegd! Toen we eindelijk vertrokken, keken we onze ogen uit. Al die mensen, al het verkeer, de auto's, de motors, de vrachtwagens, al de stalletjes langs de weg, de diepe kuilen, waardoor we soms gelanceerd werden; het was één belevenis. O, en dan de dieren die we onderweg gezien hebben: olifanten, giraffen, nijlpaarden, apen; het leek wel een dierentuin. En als