Over eieren, hardwerkende mannen en meer

Happy birthday to Madeleine!! Wat bijzonder om in Oeganda 15 jaar te worden! Nou ja, voor ons dan, want voor de Oegandezen zelf zal dit natuurlijk wel vrij normaal zijn. 't Was vandaag weer een fantastische dag. En dat niet alleen omdat Madeleine jarig was; we hebben weer zoveel gezien en meegemaakt. Vandaag hebben we verschillende landbouwprojecten van ZOA bezocht, mochten we bij Oegandezen in hun hut kijken en zijn we naar een markt geweest.

Maar laten we bij het begin beginnen. Vanmorgen stapte Madeleine nietsvermoedend de eetzaal binnen. Bleek die versierd met slingers en ballonnen! We hebben haar natuurlijk eerst even toegezongen. Daarna moesten we snel aan het ontbijt, want de bus zou er om 7.45 uur zijn. Maar de eieren waren nog niet klaar ... en je raadt het al, die arriveerden bijna tegelijk met de bus. We gaan nu niet vertellen voor wie we toen gekozen hebben: de eieren of de bus. Gelukkig is onze chauffeur een heel geduldige man; sowieso is hij uniek: hij is één van de weinige Afrikaanse mannen die we aan het werk hebben gezien! Dat is echt wel bijzonder hier; de vrouwen doen het werk en de mannen, tja, die rusten uit? Waarvan dan? We hebben er in ieder geval heel wat rustend of kletsend in de schaduw gezien!

Eén van de werknemers van ZOA in Oeganda was er vandaag ook weer bij. Waarschijnlijk worden de werknemers bij ZOA geselecteerd op hun naam, want ook zij heet, net als onze ZOA-begeleider vanuit Nederland, Sharon.

Wij Nederlanders willen altijd graag wel een beetje weten waar we aan toe zijn. En tja, dat gaat in Afrika soms een klein beetje anders ... Toen we vanmorgen vroegen hoe lang het ongeveer rijden zou zijn naar het eerste project dat we zouden gaan bezoeken, keek ze ons eerst een beetje verdwaasd aan. Daarna zei ze: 'One hour.' We werden al een beetje blij, dat was veel minder lang dan gisteren! En geloof ons maar, als je over Afrikaanse wegen moet, ben je blij als de rit niet zo lang duurt. Maar helaas, Sharon was nog niet klaar met haar zin: 'One hour plus.' Met andere woorden: het kan alle kanten op, maar in ieder geval langer dan één uur. En daar had ze ook helemaal gelijk in, want in Afrika kán het ook alle kanten op. Er kan opeens zware regenval zijn, er gebeuren geregeld onverwachte dingen onderweg, de wegen kunnen onbegaanbaar zijn; je kunt het gewoon nooit met zekerheid zeggen. Sharon zat aardig in de buurt; we hebben twee uur over de rit gedaan. Eén troost, het zouden betere wegen zijn dan gisteren. En dat klopte, de kuilen in de weg waren nét iets minder diep.

We hebben twee landbouwprojecten bezocht. Eén project bestaat uit een groep van dertig mensen, vooral gevluchte Zuid-Sudanezen, die met de hulp van ZOA zelfstandig hun eigen stuk land bewerken en de opbrengst verkopen. Wat een drive hebben deze mensen! Zoveel verloren, zo arm en toch zo blij. Ze hebben tekort aan eten, ze wonen in hutjes en toch zijn ze zo dankbaar voor alles wat ze krijgen.

Het andere project dat we bezochten bestaat ook uit ongeveer dertig personen. Dit zijn wel Oegandezen. Ook hier werden we stil van de rust en de tevredenheid die deze mensen uitstralen, terwijl ze het zo ontzettend zwaar hebben. Daarna mochten we bij iemand in zijn huis komen kijken. Dan word je echt stil... Als we zien met hoe weinig zij tevreden zijn! Alleen al als we kijken naar de kleding; hoeveel setjes zullen ze per persoon hebben? Eén? Maximaal twee? En dan vaak ook nog kapot, oud en vies. En dan wij, elke ochtend voor onze stámpvolle kledingkast: 'Ik heb echt niks om aan te trekken!' Hoe beschamend...

Als laatste zijn we naar een lokale markt geweest. Hier waren we de attractie van de eeuw! We werden met open mond nagestaard, we werden toegejuicht, mensen begonnen heel hard te lachen toen ze ons zagen (was het uitlachen? Was het lachen van verbazing? Geen flauw idee.), ze liepen ons achterna; we voelden ons net leden van het Koninklijk Huis. Veel van deze mensen hebben nog nooit blanke mensen gezien! Dus wel te begrijpen dat we de aandacht trokken! Gelukkig was Wilfred erbij, een grote Oegandees, die voor ZOA werkt, die loodste ons veilig tussen al de mensen door.

En nu zijn we weer op ons oord. Even uitgerust, daarna gegeten en natuurlijk ook de verjaardag van Madeleine gevierd. Ontzettend gezellig met elkaar!

Morgen zondag. Ook dat zal weer een bijzondere dag worden. We hebben er zin in! Vanuit Oeganda allemaal alvast een goede zondag. Zo mooi: hoe groot de verschillen tussen Oeganda en Nederland ook zijn, onze God is overal Dezelfde!