Jankende honden en blije kinderen

En weer is er een dag omgevlogen. De dag begon erg vroeg. Alhoewel ... de dag? Voor de meesten van ons begon de dag al midden in de nacht. Over het algemeen is het een heel rustig oord waar we verblijven. Maar vannacht was het echt bal 🥴 Honden die maar bleven blaffen, en wat nog erger was, ook bleven janken. Ooit jankende honden gehoord? Geen pretje. Muziek, mensen die lawaai maakten. En toen de nachtbrakers eenmaal naar bed gingen, stonden de eerste mensen alweer (niet geluidloos) op, dus onze nacht was, tja, afwisselend.

Omdat we om half 8 zouden worden opgehaald, wilden we graag om kwart over 7 even snel ontbijten. Dat mislukte een beetje, om kwart over 7 werd er pas begonnen om ons ontbijt klaar te maken. Dus voordat onze eieren en het theewater klaar waren, was het al half 8 geweest. Gelukkig was het brood iets sneller klaar, dus de meesten van ons konden toch nog snel een boterham met hagelslag naar binnen proppen. En ach, anders waren er ook nog de heerlijke repen van Johan, dus omkomen van de honger zou niet zo maar gebeuren, hoor.

Vanmorgen zijn we eerst op bezoek geweest bij het team van ZOA in Arua. Leuk om met de (lokale) ZOA-medewerkers kennis te maken! Daarna hebben we nog twee projecten bezocht, twee basisscholen. We moesten er weer een eind voor rijden (in ieder geval one hour plus) door kuilen en over hobbels, maar gek, het lijkt wel of we steeds meer aan die Afrikaanse wegen gaan wennen. Zelfs tijdens het rijden water drinken uit een fles gaat steeds makkelijker! En ook de reistijd viel deze keer mee; we waren na ongeveer anderhalf uur op de eerste school.

Scholen bezoeken confronteert enorm. Wat hebben wij het toch ontzettend goed. Wij vinden onze klassen met dertig leerlingen heel groot. In Uganda zitten er vijf keer dertig leerlingen in één lokaal, dat echt niet gek veel groter is dan een lokaal in Nederland. Er staat één onderwijzer voor de klas en de leerlingen zijn ... ja, je raadt het nooit ... gewoon stil! Als de leerkracht binnenkomt, staan ze op en begroeten hem of haar. En tijdens de les doen ál die 150 kinderen (nou ja, oké, laten er misschien een paar kinderen met hun gedachten afdwalen) gewoon actief mee met de les. De leraar straalt gezag uit en tegen hem of haar ingaan haal je niet eens in je hoofd! Tot zover het rooskleurige beeld, want we hebben vandaag ook weer de schrijnende kant van dit alles gezien. Zoveel armoede. Zoveel ellende. Een klaslokaal waar zóveel leerlingen in zitten, dat er niet eens stoelen en banken in staan, waar leerlingen gewoon opgepropt door elkaar staan. De bedompte zweetlucht die in de lokalen hangt, daken die kapot zijn, watervoorziening die niet werkt. Ook zagen we dat de overheid ook niet meewerkt. Er zijn echt wel mooie schoolgebouwen, maar die zijn gefinancierd door organisaties als ZOA en donaties. De gebouwen die gefinancierd zijn door de overheid hebben vaak mankementen. Veel gebouwen zijn kapot, er ontbreken ramen en deuren, sommige gebouwen zijn zelfs niet afgebouwd; onvoorstelbaar.

De scholen zijn zo dankbaar voor alle hulp die ze vanuit het buitenland krijgen. Zoals eerder gezegd is er van een sponsorgeld van alle derde klassen een lesprogramma ontwikkeld voor leren lezen aan de hand van klanken. We hebben ook nu weer een paar lessen bijgewoond waar leraren zeer bedreven deze fonetische lessen aan de kinderen gaven.

Omdat de reistijd vandaag gelukkig meeviel, was er nog even tijd om wat voetbalshirts van het nationale team van Uganda te scoren. Daarna waren we lekker op tijd thuis, waar we zowaar nog even tijd hadden om te chillen. En daar waren we wel aan toe. Want hoe gezellig het ook is zo met elkaar, al die indrukken zorgen er wel voor dat we af en toe even tot rust moeten komen.

Vanavond hadden we weer een heerlijk maal van, je raadt het al, bonen, rijst en kip. Ook hadden we gasten: er aten wat mensen van ZOA mee. Gezellig!

Weer een mooie, intensieve dag ten einde. Vanavond moeten we onze koffers nog inpakken, want morgen gaan we op safari! Dat belooft wat! We hebben er zin in.