Van Afrika tot in Nederland

Als je had gedacht dat deze blog, nu we aan onze terugreis zijn begonnen, een stille dood zou sterven, dan heb je het mis. Want ook tijdens de terugreis hebben we weer van alles meegemaakt.

Bij het inchecken begrepen we al dat we niet als groep bij elkaar zouden zitten. Vijf personen zaten achterin, drie voorin. Niks mis mee. Behalve als je merkt dat er al iemand op je plek zit, die zo diep slaapt (echt of nep) dat hij niet wakker te krijgen is. Naast hem lag een klein kindje te slapen. Dit overkwam de docent van onze groep. Nou is die inmiddels wel wat gewend met leerlingen die niet luisteren (😇), maar dit had ze nog niet meegemaakt. Dus de bemanning erbij gehaald en die was duidelijk: kom maar mee, laat die mensen daar maar zitten, je krijgt een upgrade naar de premium. Kijk, dat was echt super top! Kussentje, dekentje, water, lekker veel beenruimte; die vlucht zou verder wel goedkomen.

We waren al even op weg en toen er opeens twee leerlingen met een stewardess naar de premium kwamen. Wat bleek? Er was commotie ontstaan met wat mensen die bij die meiden in de rij zaten. Iets met een foto waar zij op stonden en wat zij niet wilden en waarvan ze niet geloofden dat de meiden hem verwijderd hadden. Hoopten deze mensen misschien ook op een upgrade? Die kregen ze dus niet, de stewardess nam juist de meiden mee: 'Jullie gaan maar bij je moeder zitten in de premium.' Dat de docent niet hun moeder is, maar slechts een docent, hebben ze maar niet verteld ...

Eind goed, al goed; met drie extra personen in de premium vlogen we relaxed naar Brussel, waar we iets later dan gepland landden. Bagage binnen en gaan! Beetje jammer dat de taxi er nog niet was, maar na wat telefonisch overleg en heen-en-weergeloop vonden we elkaar bij de vertrekhal. 

Op naar Gouda. En daar stonden onze families al op ons te wachten. Wat heerlijk om elkaar weer te zien! Maar wat zullen wij elkaar als groep ook gaan missen. We hebben zoveel mooie, verdrietige, moeilijke, fijn, hilarische, grappige momenten met elkaar gedeeld. We hebben heel intensief met elkaar opgetrokken. En we hebben veel met elkaar gedeeld. Persoonlijke gesprekken gevoerd. Wat een prachtige tijd hebben we met elkaar gehad. We willen ZOA en Livingstone heel hartelijk bedanken voor de mogelijkheid dat we deze fantastische reis konden maken. Vooral voor Hanneke en Sharon een (virtueel, dat dan wel 😉) heel hartelijk applaus 👏👏 Maar bovenal alle dank aan God, Die ons bewaarde, Die ons de gezondheid gaf, Die de reis zo voorspoedig deed verlopen. En Die in Uganda ook Dezelfde was, is en zal zijn.

Op één van de avonden hebben we met elkaar een verwerkingsopdracht gedaan door middel van het schrijven van een pantoumgedicht. Dit is een manier van dichten waarbij je door middel van vragen en herhalingen spontaan gaat opschrijven wat je als eerste te binnen schiet. Wat een mooie gedachtes kwamen er naar boven. Met één van deze gedichten willen we onze blogs afsluiten. Ontzettend leuk dat de blog door zoveel mensen gelezen werd en dat er op deze manier met ons werd meegeleefd! We vragen jullie om ook in jullie gebed aan de Ugandesen te blijven denken en het werk dat ZOA daar verricht.

Ik voel me overweldigd
Ik ben in Uganda
Ik zie leed en schoonheid
Er gebeurt van alles
Ik ben in Uganda
Ik voel me overweldigd
Er gebeurt van alles
Zoveel moois, zoveel wat verdrietig is
Ik voel me overweldigd
Zoveel liefde, zoveel wat pijnlijk is
Zoveel moois, zoveel wat verdrietig is
Chaos
Zoveel liefde, zoveel wat pijnlijk is
Ik voel me machteloos
Chaos
Maar liefde overwint
Ik voel me machteloos
Ik zie leed en schoonheid
Maar liefde overwint
Ik voel me overweldigd