Chapel, Congo en crackers

En weer een geweldige dag! Jullie zullen de blog misschien wel wat saai gaan vinden; elke dag hetzelfde: wéér een geweldige dag! Maar 't is gewoon zo. We zien, beleven en ervaren elke dag zulke mooie en bijzondere dingen; je zou alles wel willen onthouden, maar dat lukt bijna niet. Of, zoals iemand van de groep zei (we noemen verder geen namen ... 🙃), het is hier zó fijn, ik mis m'n ouders niet eens! Het mooie is dat je hier gewoon blij wordt van de kleine dingen, dingen waar we anders nooit bij stil zouden staan. Bijvoorbeeld dat vanmorgen om half 8 de stroom niet uitviel, zoals dat de andere dagen dat we hier waren wél telkens gebeurde. Of (ook hier noemen we geen namen ...) dat bij de persoon die stiekem best huiverig is voor kakkerlakken en net doet of dat niet zo is en bij wie er tot nu toe nog geen één kakkerlak op de kamer was ontdekt, er nu opeens wel één in de badkamer zat ... die gelukkig dood bleek te zijn. Kijk, dat is gewoon slay.

Vanmorgen stond om 8 uur het ontbijt klaar. 't Was niet echt een zondags feestontbijt met warme broodjes en verse jus, maar gelukkig hebben we een heel verstandig persoon in de groep die eigen crackers bij zich heeft. Zo had toch iedereen iets te eten. En o ja, vergeet de meegebrachte pure (jaja, zelfs dat) hagelslag niet. Ook daar werd gretig gebruik van gemaakt, om het gortdroge brood mee op de fleuren.

We zijn naar de Calvary Chapel in Arua geweest. Prachtig om zo'n kerkdienst mee te maken! Het was misschien niet helemaal zoals we thuis gewend zijn, maar de naam van God klonk ook hier. En ook de boodschap was hetzelfde: geloof in God en je zult behouden worden. En als we dan prachtige liederen zingen, die we van thuis kennen, dan voel je je ook hier thuis.

Na de dienst, die tweeënhalf duurde, was het tijd voor de lunch en daarna hadden we vrije tijd.

Rond vier uur hadden we nog afgesproken met Wilfred, onze begeleider van ZOA. Hij nam ons mee naar een plek die veel voor hem en de Oegandese bevolking betekent: een monument ter herinnering aan slachtoffers van de burgeroorlog in de jaren tachtig. Wilfred vertelde dat hij als kind, met zijn familie, moest vluchten voor oorlogsgeweld. Op de plek waar ze veilig dachten te zijn, was het zo vol, dat ze doorgereisd zijn. Twee dagen na hun vertrek werd er op deze schijnbaar veilige plek door de vijand een handgranaat gegooid, waardoor vijftig mannen, vrouwen en kinderen zijn omgekomen. We zijn bij het monument geweest en ook bij de graven van de slachtoffers. Bij het monument zijn vier grote kruizen en onder de kruizen liggen de slachtoffers begraven. Mannen, vrouwen, jongens en meisjes ieder onder een apart kruis. Wat komt oorlog dan dichtbij! Je hoort het verdriet in de stem van Wilfred, je ziet de pijn die nooit overgaat. Hij was ongeveer tien jaar toen dit gebeurde.

Na dit heftige bezoek zijn we naar een weg gereden die de grens is tussen Congo en Oeganda. De weg zelf is niemandsland. Links van de weg ligt Oeganda, rechts Congo. Nou, iedereen begrijpt dat we natuurlijk een paar stappen in Congo gezet hebben! Niet te ver, want dan kom je echt in de problemen. Op de foto kun je zien hoever we Congo in durfden te gaan.

Het was een heel bijzondere zondag zo. Een zondag waarop we hebben uitgerust, waarop we mooie gesprekken met elkaar hebben gevoerd, waarop we enorm beseft hebben hoe ontzettend dankbaar we mogen zijn dat we in vrijheid leven, waarop we opnieuw genoten hebben van de heerlijke zon én waarop we zelfs een paar druppels regen hebben gehad (en geloof ons, die waren voor ons méér dan welkom!), een zondag waarop we voor de vierde keer bonen met kip kregen als avondeten, maar wat we dankbaar opaten, want wij hébben tenminste eten. Maar ook een zondag waarop we een beetje op tijd naar bed toe willen gaan. Morgen staat er namelijk weer een drukke dag op de planning! Wat we gaan doen? Dat kan morgen op onze blog gelezen worden 🙂